Her hikâye, bir başka hikâyeyle temas eder. Öykümen hikâyenin hikâyeyle kesiştiği yerlerde iyi ve güzel olanı iyi ve güzel olanlarla buluşturmayı hedefliyor. Yazının ana fikrine uygun olarak, insanın insana yurt olduğu, hikâyelerin bizi birbirimize yaklaştırdığı ve sanatın ruhlar arasında köprü kurduğu temasını güçlendiren bir şiir pasajı ekleyebilirim. Cahit Zarifoğlu’nun İns adlı şiirinden şu dizeler, yazının ruhuna çok yakışacaktır:

“Bir insan bir insanı sevmeli bazen

Bir insan bir insanı duymalı

Bir insan bir insana bakmalı içinden

Bir insan bir insanı anlatmalı.”